මේ දිනවල අධික වැස්සය. වැස් සෙන් සේදුණු ජීවිතවලට දෙවනුව එන උවදුර ඩෙංගුය. ඩෙංගු වසංගතයක්ව ඇති මෙකල ඩෙංගු පිළිබඳ කතා බහ යෙදුණේ අධික වර්ෂාව නිසාය. වර්ෂාවෙන් මියැදුණු ජීවිත ගණන මාධ්‍ය හරහා සලකුණු වෙද්දී ඩෙංගු මරණ වැළලී ගොස්ය. කොටින්ම සිදුව ඇත්තේ තාවකාලිකව ඩෙංගු වසංගතය වැස්සට සේදීම පමණය. වැස්ස අවසානයේ මෙය ගිණිය නොහැකිය. මාරකයක් සේ හිස ඔසවනු

දකුණුදිග වෙරළ බඩ දුම්රිය මාර්ගය ඔස්සේ එදා වගේම අදත් රුහුණු කුමාරි නම් දුම්රිය ධාවනය වේ. එදා සිට අද දක්වා කාලය තුළ රියදුරාගේ සිට ගාඞ් දක්වා අය කොතරම් නම් සංඛ්‍යාවක් රුහුණු කුමාරියේ පමණක් සේවය කරන්නට ඇද්ද? පොට ඇණවල සිට දුම්රිය මැදිරි දක්වා කොතෙක් නම් වාරයක් අලූත්වැඩියා කරන්නට ඇද්ද? මෙම දුම්රියේ ආගිය කොතරම් නම් මගීන් සංඛ්‍යාවක් මියයන්නට

ආචාර්යවරු ගෙන ගිය මුල් අරගලය බැසිල් රාජපක්ෂ අමාත්‍යවරයා ඉදිරියේ දමනය වන ආකාරයක් අපි දුටුවා. අපි එතැනින් කතාව පටන් ගනිමු. ඕක විවිධ පාර්ශ්ව අපට එල්ල කරන චෝදනාවක්. අපිට වෘත්තීය අරගල කරන්න තියෙන අයිතියම තව කෙනකුට චෝදනා එල්ල කරන්නත් තියෙනවා. ඒක අපි පිළිගන්නවා. ඒ වගේම මෙතනදි ඉතා වගකීමෙන් කියන්න ඕනෑ ඇයි අපි බැසිල් රාජපක්ෂ අමාත්‍යවරයා විශ්වාස කළේ

ඔය අලූතින් හදන ගෙවල් අපිට නොදී කාට දෙන්නද? අනෙක මහත්තයෝ මේ වතුවල මොන එකාද අකමැති ඔය ගෙවල්වලට යන්න. එක පයින් යන්නේ. මේ ගෙවල් ඇතුළට එබිලා බලන්න. අපි ජීවත්වෙන හැටි. ඉතින් අපි කැමති නැද්ද මහල් නිවාසවල ඉන්න. අපේ දරුවන්ටත් හොඳයිනේ. හැබැයි රුපියල් පනස්දහක් ගෙවන්න නම් මේ වතුවල එකෙකුටවත් පුළුවන් වෙයි කියලා මම හිතන්නේ නැහැ. මේකේ ඔක්කොම

”එදා මහ වැස්ස. කුඩයක් යටින්වත් යන්න බෑ. වැස්සට තෙමෙන ගෙට බාල්දි අල්ල අල්ල අපි හිටියේ. ඒ වැස්සේ තෙමි තෙමී ඇවිත් අපිට මේ ලියුම දුන්නා. ඇත්තමයි හෙණයක් ගැහැව්වාට වැඩි ගින්දරක් පපුවට දැනුණා.” ඇය අතවූ ලිපිය මා අත තැබීය. ඇය ඇනී ක‍්‍රිෂාන්තිය. එය කෙටි කොට ගත් කල සියලූ ලට්ට ලොට්ට අකුළාගෙන මැයි 27 වැනිදාට කලින් මේ නිවෙස්

  තුන්නාන උද්ඝෝ ෂණයට මසකුත් නික්මෙන්නට ළ`ගය. එහෙත් තුන්නාන ජනයා තවමත් බියෙන් පෙළෙති. ඔවුන් ඉල්ලූවේ පානයට සුදුසු පිරිසිදු ජලයය. එයට පිළියම් ලෙස තම ජල උල්පත් අපවිත‍්‍ර කළ තුන්නාන පිහිටි රබර් කර්මාන්ත ශාලාව ගමෙන් ඉවත්කර දෙන්නැයි හ`ඩ නැ`ගූහ. තුන්නාන රබර් කර්මාන්ත ශාලාවේ දුම් බටයෙන් න`ගින දුම්රොටු තවමත් තුන්නාන ගම් අවට වාතයට මුසු වෙමින් පැතිර යයි. ඒවායෙන්

මේ රජයේ ඉඩම්ලූ. ඒ හින්දා වහාම පිටවෙන්න කියලා අපට කියනවා. අපි අහන්නේ මේ රජයේ ඉඩම් නම් අපි රජයේ නෙමෙයිද? අපි මේ රටේ මිනිස්සු නෙමෙයිද? ඉඩම් විතරද ඕනෑ. මිනිස්සුන්ට හෙණ ගැහැව්වත් කමක් නැද්ද?’’ ඒ නිල්මිණි සුජීවාය. මේ පැනය අපට මෙන්ම නාගරික සංවර්ධන අධිකාරියේ මහත්වරුන්ටද ඇය පුන පුනා කියා ඇත. එහෙත් නාගරික සංවර්ධන අධිකාරියේ ඩෝසර් චින්තනයට ගොදුරු

  මරණයකට යාහැකි දුර කොතෙක්දැ’යි  ප‍්‍රත්‍යක්ෂ වූයේ ඇගේ මළගම දා ය. කටකතා තටු ලද්දේ එදා ම ය. අප කුරුණෑගලට යනුයේ එකී කටකතා තටු ලබා ඉගිලී පැතිරී විසිරී යන වටාපිටාවකය. කොටින්ම ඇය වැළලී ගියද ඇය නිසා උපදින කතාවල කෙළවරක් නැති කොටය. තොණ්ඩුව වෙනුෂා ඉමන්දි බණ්ඩාර සිසුවිය මියැදුණේ ගෙල වැල ලාගෙනය. කුරුණෑගල සර් ජෝන් කොතලාවල විද්‍යාලයේ එකොළහ

අපේ ඉඩම් අත්පත් කරගන්නේ නැහැ කියලා පොරොන්දු වුණාම තමයි අපිට කාලෙකට පස්සේ නින්ද ගියේ’’ වනාතමුල්ලේ පදිංචිකරුවකු කතාව පටන් ගත්තේ එසේය. සුනිල් අයියා උස්සාගෙන ගියාම බයවෙච්ච පිම්ම තාමත් බයයි. ඇෙඟ් ලේ වතුර වෙලා හිටියේ ඊළඟට කවුරු උස්සයිද කියලා. දැනුත් නන්නාඳුනන අය යනවා එනවා. බයෙන් තමයි ජීවත්වෙන්නේ. එහෙම වෙලාවක අපේ ගෙවල් කඩන්නේ නැහැ කියලා අහන්න ලැබුණාම සතුට